حضرت عبدالعظیم^{علیه السّلام} از نوادگان امام حسن مجتبی^{علیه السّلام} است و نسبش با چهار واسطه به آن حضرت میرسد. پدرش عبدالله نام داشت و مادرش فاطمه دختر عقبه بن قیس .

ولادت ایشان در سال 173 ه.ق در شهر مدینه بوده و مدّت 79 سال عمرش با دوران امامت چهار امام معصوم یعنی امام موسی کاظم^{علیه السّلام}، امام رضا^{علیه السّلام}، امام محمّدتقی ^{علیه السّلام}و امام علیّ النّقی^{علیه السّلام}مقارن بوده، محضر مبارک امام رضا ^{علیه السّلام}،امام محمّد تقی ^{علیه السّلام}و امام هادی^{علیه السّلام} را درک کرده و احادیثی از آنان روایت کرده . 

این فرزند حضرت پیامبر ^{صلّی الله علیه و آله وسلّم} از آنجا که از نوادگان حضرت امام حسن مجتبی ^{علیه السّلام} است به حسنی شهرت یافته است .

حضرت عبدالعظیم الحسنی ^{علیه السّلام} از دانشمندان شیعه و از راویان حدیث ائمه معصومین ^{علیهم السّلام} و از چهره‌های بارز و محبوب و مورد اعتماد، نزد اهل بیت عصمت ^{علیهم السّلام} و پیروان آنان بود و در مسایل دین آگاه و به معارف مذهبی و احکام قرآن، شناخت و معرفتی وافر داشت .

روزهای پایانی عمر پربرکت حضرت عبدالعظیم ^{علیه السّلام با} بیماری او همراه بود، آن قامت بلند ایمان و تلاش، به بستر افتاده بود و پیروان اهل بیت در آستانه محرومیّت از وجود پربرکت این سیّد کریم قرارگرفته بودند، اندوه مصیبتهای پیاپی مردم و روزگار تلخ شیعیان در عصر حاکمیت عبّاسیان برایش دردی جانکاه و مضاعف بود؛ در همان روزها یک رویای صادقانه حوادث آینده را ترسیم کرد: یکی از شیعیان پاکدل ری، شبی درخواب حضرت رسول ^{صلّی الله علیه وآله و سلّم} را در خواب دید. حضرت پیامبر اکرم ^{صلّی الله علیه و آله و سلّم}  به او فرمود: فردا یکی از فرزندانم در محلّه سکّه المولی چشم از جهان فرو می‌بندد، شیعیان او را بردوش گرفته به باغ عبدالجبّار می‌برند و نزدیک درخت سیب به خاک می‌سپارند.

سحرگاه به باغ رفت تا آن باغ را از صاحبش بخرد و افتخار دفن شدن یکی از فرزندان پیامبر ^{صلّی الله علیه و آله و سلّم} را نصیب خویش سازد، عبدالجبّار که خود نیز خوابی همانند خوابِ او را دیده بود، به رمز و راز غیبی این دو خواب پی برد و برای اینکه در این افتخار، بهره‌ای داشته باشد، محلّ آن درخت سیب و مجموعه باغ را وقف کرد تا بزرگان و شیعیان در آنجا دفن شوند.

همان روز حضرت چشم از جهان فرو بست. خبر درگذشت این نواده رسول اکرم ^{صلّی الله علیه وآله و سلّم}  دهان به دهان گشت و مردم با خبر شدند و جامه‌های سیاه پوشیدند و بر در خانه حضرت عبدالعظیم الحسنی ^{علیه السّلام} گریان و مویه کنان گرد آمدند؛ پیکر مطهّر او را غسل دادند، به نقل برخی مورّخان در هنگام غسل، در جیب پیراهن او کاغذی یافتند که نام و نسب خود را در آن نوشته بود؛ بر پیکر او نماز خواندند، تابوت او را بردوش گرفتند و با جمعیّت انبوه عزادار به سوی باغ عبدالجبّار تشییع کردند و پیکر مطهّرش را در کنار همان درخت سیب که رسول خدا ^{صلّی الله علیه وآله و سلّم} به آن شخص اشاره کرده بود، دفن کردند تا پاره‌ای از عترت مصطفی ^{صلّی الله علیه وآله و سلّم} در این باره به امانت بماند و نورافشانی کند و دلباختگان خاندان پیامبر ^{صلّی الله علیه وآله و سلّم} از مزار این ولیّ خدا فیض ببرند.

ابن قولویه در کامل الزّیارات از علیّ ابن حسین ابن موسی بن بابویه و او از محمّد ابن یحیی اشعری عطار قمی روایت کرده یکی از اهالی ری گفت بر حضرت ابوالحسن العسکری امام هادی ^{علیه السّلام}وارد شدم آن جناب از من پرسید کجا بودی؟^{باب 107 صفحه 324}

عرض کردم به زیارت سیّد الشهدا ^{علیه السّلام} رفته بودم آن حضرت فرمود بدان و آگاه باش اگر قبر عبدالعظیم حسنی ^{علیه السّلام} را که در نزد شماست زیارت کرده بودی مثل آنست که حضرت حسین ابن علی را در کربلا زیارت کرده باشی .

فرزند مرحوم حضرت آیت الله العظمی بهجت^{رضوان الله تعالی علیه} گفت: آیت الله بهجت به زیارت حرم مطهر حضرت عبدالعظیم الحسنی ^{علیه السلام}، اصرار داشتند و می فرمودند: «اهل تهران اگر هفته ای یک مرتبه به زیارت ایشان نروند، جفا کرده اند.»

منبع: http://www.firouzi.org/?p=3478